Servan Altıkanat  /    Yazarın Diğer Yazıları  Son yazım: ‘Memleket isterim’  Bu Dünyanın bazı çocukları  Korona sonrası hayat  Korona günlerinde Shakespeare  “Beyaz gömleğinle bir laboratuvarda, insanlar için ölebilmek”...  Esnafın, işçinin hali n’olacak?  Evde kal!  Koronavirüs  Minik Necla ve göçmen trajedisi  Sophokles ve Adalet  KAVALA’YA ÖZGÜRLÜK  UBUNTU FELSEFESİ  MENDİLLERİMİZ ISLAK  İMAMOĞLU’NUN KAYAK TATİLİ  SESİMİ DUYAN VAR MI?  Hrant için adalet  Don Kişot  ‘İnsan, en çok severken insandır’  ‘Umuda kurşun işlemez’  Mevlana  Rahat uyu Ceren  Sen de mi Brutus?  Shakespeare ve öğretmenler  İstanbul aşığı Yahya Kemal Beyatlı  Hz. Muhammed’in (sav) çocuklara merhameti  Nazım’a sevgiyle   Umudunu Kaybetme   Uçurtma Avcısı  ‘Müslüm’ filmi üzerine  Alcatraz İşkencehanesi  Dorothy Counts   Sen asla ölmeyeceksin Neslican  Gerçekler  HÜZÜNLÜ MISRALAR  Hepimiz Emine Bulut’uz   17 AĞUSTOS  BAYRAMLAR  KAZ DAĞLARI’NA DOKUNMAYIN  DÜZCE’DEKİ SEL FELAKETİ  ASKER NOTLARI  BOLU'DAN HEPİNİZE SELAMLAR, SEVGİLER  FAHRENHEİT 451 FİLMİ   BÜYÜMEZ ÖLÜ ÇOCUKLAR  YÜREKTEN TEŞEKKÜRLER İSTANBUL  BEN BİR İSTANBUL SEÇMENİ OLSAYDIM...  GÖZÜM TAKILIYOR  BRAVO SADİ GÜVEN  İSTANBUL  #EKREMİMAMOĞLU  HER ŞEY ÇOK GÜZEL OLACAK  DERAN BEBEK VE ANTİGONE  KILIÇDAROĞLU’NA SALDIRI  MEMLEKETİMDEN İNSAN MANZARALARI  TEŞEKKÜRLER AVNİ KURT  ‘DESİNLER’ DİYE YAŞAMAK  GÜLDÜR GÜLDÜR  Başkan Avni Kurt ile yaptığımız röportajın ikinci bölümü  Başkan Avni Kurt, ‘Şu an için göstergeler doğru yolda olduğumuzu gösteriyor’  ROUSSEAU  ‘ÜNİVERSİTELERDE YAPRAK DÖKÜMÜ VE AKADEMİK YIKIM’  İSTİFA MÜESSESESİ  ÇAVUŞOĞLU’NUN AKRABASINA TORPİL  Mahşerde beraat belgesi...  Öykü Arin’e ve tüm lösemili çocuklara umut olalım!  Osman Kavala’ya özgürlük!  Binali Yıldırım istifa etmeli!  Kar  Mutlu yıllar  Eleştirme Özgürlüğü  Malala: Umudun sembolü  Kimlerin yerinde olmak istemezdim?  Hoşça kal Refik Durbaş  Ferhat’a kalp lazım  İstifa etmelisin Ali Erbaş!  Havuz yazarı Engin Ardıç  Afganistan’da çocuk olmak  Sana ne oluyor Fenerbahçe?  İyiliğin hakim olduğu bir dünya istiyorum  Çatladıkapı ülkesi   İtibardan tasarruf olmaz  Savaşa hayır!  İntihar eden babaların, zulme uğrayan işçilerin ülkesi…  Çam sakızı ‘şeyh’ armağanı  Güneşin Zaptı Yakın  “Beni bul anne”  Bir hayaliniz olsun  Kılıçdaroğlu ve kurultay  Mağdur kim?  14. Altın Çınar Festivali  Bedelli askerlik  Yeni kabine ve Ali İsmail  Çocuklara ve hayvanlara kıymayın  Seçim sonuçları  Füruğ Ferruhzad  Mazlumla zalimin seçimi  Bahçeli  Gezi 5 yaşında  Ece Çiftçi  Ayla  Muharrem İnce ve taraflı medya  Benim ülkem  Erken seçim  Suriye’ye saldırı  Demirören’e kredi kıyağı  Büyüyoruz usta  Aşk hikayeleri  İlahiyatçı bozuntusu  Ricky Jackson, Ahmet Şık ve Murat Sabuncu  Jung  Adaletin terazisi değil, oduncu kantarı  Salih Nazari  115 hamile çocuk skandalı  Karanlığa teslim olmayacağız  Proje savunma sınavı  Yalnızlık ve kitap  Sorarlar hesabını bir gün  Güle güle Mahmut Hoca  Umumi Müfettişlikler ve Sarraf  “Beni bu güzel havalar mahvetti”  Kudüs ve Peru  Yapay zekaya sahip robotlar  Sarraf’ın itirafları  Aziz İstanbul  Ugandalı çocuk  Şile’de batan gemi  İyi Parti  Mutluluğun resmi  İstifalar  İki gün ağlayıp beni de unutacaksınız”  Ayşe Öğretmen ve istifalar  Tebrikler Gandi Kemal  Nuriye ve Semih ölmesin  Çocuklara kıymayın efendiler...  Fenerbahçe ve Satürn  Yaşasın 1 Mayıs  Referandum sonuçları  Tabii ki Hayır   Martı Jonathan Livingston  12 Eylül ve bugün  İtibarımızı arttıran ‘Ak Saray'...  Adalar gezintisi  Umut ve Deli Dumrul  Diktatörler   ‘Hayır’ demek...  Elbette 'Hayır'  Benim dünyam  10 yıldır Hrant yok, adalet yok!   “Zıplayın beyler”  Yoksul çocuklar ve tutuklu gazeteciler  Reina saldırısı  Avni Kurt ve ekibi ile değişen Çınarcık  Şirvan, Aladağ, Vodafone Arena...

Kore savaşı...Türk askeri Güney Kore’ye yardıma gidiyor.

Kore’de Türk askerini,  Türk ve Kore bayraklarıyla karşılıyor Koreli çocuklar...

Bir gece pusu yer Türk birlikleri... Üç beş asker bir ormana girer.

Ormanın içinde çoluk çocuk demeden katledilmiş güney korelilerin cesetleri vardır. 

O ceset tarlasında bir inleme sesi işitir askerler.

Askerlerden biri, astsubay Süleyman, sesin geldiği yöne doğru ilerler.

Koreli küçük bir kız çocuğunu görür. Bir kadının cesedinin başında... Kadın annesidir.

Süleyman astsubay yanına gider onun. Uzatır elini ve ürkek bakışlarıyla uzatır elini çocuk. Ve ağlar sonra...

Kızı birliğe getirip adını koyarlar. “Ayla olsun” der Süleyman astsubay. “Ay gibi yüzü var, ay ışığında bulduk zaten” diyerek...

Artık onun bir adı vardır: Ayla.

Süleyman astsubay ve Koreli Ayla birbirlerine sımsıkı sarılırlar. Ayla uzun bir süre geçirdiği travmanın etkisiyle konuşmaz.  Kendisine el uzatan şefkatli Süleyman’dan gözlerini ayırmaz hiçbir zaman.

Ve Süleyman’ı “babalık” mertebesine çıkartır Ayla.

Artık Süleyman onun babasıdır. 

Kunuri’de büyük çarpışmalar vuku bulur. Süleyman asker bıçaklanır bu çarpışmalar esnasında. Ve hasta yatağında iken başında Ayla bekler hep. 

Komutanı Süleyman’a “savaşın hararetlendiğini, bu çocuğa bağlanmamasını, ondan  ayrılmasını” söyler. Çocuğa başka bir astsubayın bakmasını...

Ama ayrılamazlar birbirlerinden... Etle tırnak gibi olurlar. Süleyman istemeyerek de olsa “Sen benle gelemezsin” dese de peşinden gelir Ayla.

Türk askeri eğitim yaparken, o, tankın üstünde oturup onları izler.

Ayla zamanla Türkçe konuşmaya başlar. “Emredersiniz komutanım” der. “Sağa dön sola dön, rahat” der. 

Ayla bir gün, iki Türk askerinin kendi aralarındaki konuşmalarına kulak misafiri olur. Askerlerden biri diğerine şöyle der: “Dünya Süleyman’a bile kalmamış. Koca Süleyman bile öldükten sonra...” 

Ayla bunu duyar duymaz  koşar üzüntüyle Süleyman’a. 

Ağlayarak “öldün mü sen” diye sorar ona. “Öldü dediler” der...

Bilmez o Süleyman’ın başka bir Süleyman olduğunu kızcağız...

Süleyman şehit düşen silah arkadaşının mezarı başında ağlarken, Ayla “Ağlama, ben seni hiç bırakmayacağım” diyerek teselli eder onu. (...)

Artık Süleyman astsubay için yuvaya dönme vakti gelmiştir.

Süleyman’ı, Türkiye’de bir öksüz sevgilisi, Nuran bekler ama, Ayla’ya duyduğu sevgi ve bağlılık, Nuran’a duyduğu sevginin, özlemin üzerini örtmüştür.

Dönmek istemez ülkesine.

Türk ordusu Kore’nin Suwanşehrinde, savaş mağduru çocuklar için “Ankara Okulu” diye bir okul açar. O okulun yetkilisi Ayla’yı teslim almaya gelir.

Okula kadar Ayla’yla beraber gider Süleyman. 

Siyah beyaz önlükleri giyip yaşıtlarının arasına girer Ayla.

Okulda “Ankara Ankara güzel Ankara” marşını okurlar çocuklar piyano eşliğinde. Ayla’da onlara eşlik eder. Süleyman’da onları izler duygu dolu bakışlarla.

Zordur, ağırdır ayrılık...

Süleyman okuldan çıkıp giderken “baba baba” diyerek, ağlayarak koşar ona Ayla. “Bırakma beni” der. Bırakmaz Süleyman da. Alır okuldan onu.

Türkiye’ye onunla beraber dönmek için, onu bavulunun içinde saklayıp gemiye binmeye kalkışır ama bunu başaramaz.

Tam gemiye binerken Türk askerleri tarafından yakalanır Süleyman. Ayla’yı alırlar.

Ve  onunla vedalaşırken söz verir:  “Geri geleceğim ve bu sefer hiç ayrılmayacağız.”

Süleyman Türkiye’ye döndüğünde Nuran’ın nişanlandığı gerçeğiyle karşılaşır.  Ayla için sevgilisini kaybetmiştir Süleyman. Peki  pişman mıdır?  Asla değildir.

Başkasıyla evlenir Süleyman. Ama bu evlilik, Ayla’ya verdiği sözü yerine getirmekten daha büyük bir anlam ifade etmez.

Öyle ya, Ayla’ya “geri geleceğim” diye söz vermişti Süleyman. Bu verdiği söz büyük bir yüktür sırtında. Bu sözü yerine getirmeden ölmek istemez. Konsolosluk falan her yere başvurur. 

Aradan yıllar geçer. Yıl 2010...Kore savaşının 60. yıl dönümünde, Kore savaşını anlatan bir belgesel yapmaya çalışan -biri Koreli diğeri

Türk- iki haberci Süleyman’a ulaşır dernek vasıtasıyla. Onunla röportaj yaparlar.

Ve bu haberciler Süleyman’ın en büyük isteğini gerçekleştirmek için kollarını sıvarlar.

Ayla’nın fotoğraflarını alırlar Süleyman’dan. Başlarlar araştırmaya. Gece gündüz Ayla’nın izini sürerler. Seul’daki Ulusal Arşiv’e müracaat ederler...

Ankara Okulu’nun kapanmış olması ve Ayla’nın gerçek isminin bilinmiyor olması, işleri zorlaştırır ama, en sonunda bu araştırmalar sonuç verir.

Bu iki haberci, buldukları adrese giderler. Yüksek katlı bir apartman... Kapıyı çaldıklarında, yaşlı bir kadın çıkar karşılarına...

Ona Süleyman’la çekilmiş küçüklük fotoğraflarını gösterirler. Ağlamaya başlar kadın. Hatırlar Süleyman’ı... “Baba” der.  “Babamı nasıl unutabilirim” der. 

“Yaşıyor mu?” diye sorar habercilere....

Bu gelişme üzerine Süleyman eşiyle beraber gelir Kore’ye.

Kader onları, Seul’da Ankara Parkı’nda bir araya getirir.

“Baba” diyerek sarılır Süleyman’a Ayla. Tıpkı savaş günlerinde birbirlerine sarıldıkları gibi...

Savaş bir karanlıktır ve o karanlığın içinden çıkmış bir aydınlık yüzdür Ayla.